Anderhalve maand na dato!

Vrijdag 21 december 2018

De laatste dag. De laatste dag genieten van het weer. De laatste dag genieten van de zee. Maar bovenal, de laatste dag genieten van het alleen zijn. Het alleen zijn heeft mij zo veel fijne dingen gegeven. Zo kon ik zelf bepalen wat ik deed, waar ik heen ging en met wie ik dat ging doen. Maar vooral heeft het mij geleerd dat ik prima alleen kan zijn, en wat dat voor rust met zich mee brengt. Iedere Nederlandse student die ik er tegen kwam vertelde mij exact hetzelfde. De rust hier, en ‘het niets hoeven’ is heerlijk. 

Die laatste volledige dag was zo fijn. Zo moest een laatste dag zijn. Ik werd wakker met de zon in mijn kamer. Maakte me klaar om voor de laatste keer richting mijn stage te gaan. Het afscheid met de kinderen had ik de dag ervoor al gedaan(zij waren nu al vrij). Dit keer was het om gezamenlijk met mijn collega’s naar de prachtige Golden Bay te gaan. Daar hadden we een enorme Kerstlunch. Zo fijn, en zo gezellig. Enorm veel gekletst en lekker gegeten! Oh en voor ik het vergeet te zeggen. Het allergrootste compliment mogen ontvangen van de directeur van de gehele school. Zijn woorden waren: “I’ve heard so much about you, I just wanted you to know that if you ever consider moving to another country, please come back here. I would like to offer you a job at this school.”(Say whaaaaaat). GROOTSTE.COMPLIMENT.EVER.

Ineens was het 16:00u, de tijd voor mij om te gaan. Genoeg tranen bij mij, mijn stagebegeleidster en de onderwijsassistent om een heel zwembad mee te vullen. Maar dat was allemaal oké, dat mocht! Ik liep weg uit dit prachtige hotel, keek nog 1 keer om en de laatste traan viel over mijn wang. Dit was het dan. En die gedachte vond ik eng, heel eng. Het gevoel dat iets voorbij is, terwijl je daar nog helemaal niet klaar voor was. Ik wilde nog geen afscheid nemen van Malta, de kinderen en mijn fijne collega’s(die ondertussen een beetje als thuis voelden). 

Ik stond te wachten bij de bushalte, waar ik over de zee kon kijken en de zon me verwarmde. Natuurlijk kwam de eerste bus niet opdagen, het is en blijft Malta haha. Maar goed, de bus van Golden Bay naar huis reed precies langs mijn stage. En ja hoor, daar begon ik opnieuw. Traan na traan.

Het was nu een uur of 6 en had met Dylan afgesproken. Een jongen die ik daar leerde kennen, nu nog steeds goed contact mee! Daar hebben wij nog even wijntjes gedronken en wat gegeten(samen met mijn huisgenoot en daar weer wat vrienden van). Een perfect afscheid. Met de  mensen die ik leuk vond! Althans dat was Dylan vooral maar goed. Wij vermaakte ons prima met z’n twee. Om 01:30u was ik thuis. Mijn wekker stond op 04:15, dus dat werd een kort nachtje haha. 

Zaterdag 22 december 2018

Om kwart over 4 rol ik mijn bed uit. Voel me redelijk energiek. Ik weet nu dat dat waarschijnlijk van de adrenaline kwam. Mijn taxi was er om kwart voor 6 en was maar 15 minuten van mijn huisje vandaan. 

Stond te wachten met mijn koffers aan de straat, en daar kwam mijn taxi. Nog een keer onopvallend gezwaaid naar het appartement en naar de straten. Zaten toch ietwat sentimentele waarde aan verbonden. Met waterige ogen op weg naar het vliegveld. Ik stapte uit en besloot dat het wel even genoeg was met dat zielige gedoe. Ik nam geen afscheid, ik zei tot snel. Dat is iets wat ik zeker weet. Ik ga sowieso nog terug dit jaar. Hoe dan ook. 

We vlogen ondertussen al een tijdje, en het einde kwam in zicht. Dat moment dat er werd omgeroepen dat we gingen dalen zal ik niet snel vergeten. Op dat moment kickte het er echt in. Deze reis van drie maanden was ineens voorbij. Het gevoel dat ik had toen ik er net naartoe ging, onwerkelijk en dat je denkt dat je morgen weer gewoon thuis bent. Had ik toen ook, maar 10 keer erger. De daling zelf was nog gekker, en eigenlijk best grappig. Ik zag Nederland weer, en wilde wanhopig omkeren. Terug naar de zon. 

Het weerzien met mijn familie en beste vriendin was waanzinnig fijn maar ook ontzettend overweldigend.  Op een of andere manier heeft mijn lijf het voor elkaar gekregen om het gemis van mijn oma te onderdrukken. Toen ik haar zag begon heel mijn lijf gewoon te trillen en zat ik even in de zevende hemel… 

10 februari 2019

Het is nu bijna anderhalve maand verder en ben weer redelijk geacclimatiseerd. Ik mis Malta enorm, en er gaat geen dag voorbij dat ik eraan denk. Iets wat mij heel duidelijk opviel naar mate ik langer op Malta was. Ik wist dat ik de gezelligheid thuis miste, maar meer omdat ik weet dat ik dat fijn vind. Echter was ik het hele gevoel erbij kwijt, en kon ik het me bijna niet meer voorstellen. 

Ik ben zo waanzinnig dankbaar dat ik daar drie maanden met liefde en geluk hebben mogen leven. ‘Till we meet again Malta