Nummer zeven: Hoe een onschuldig busritje veranderde in een emotionele rollercoaster.

3 december 2018, Birkirkara

Wat zich vooraf afspeelde.
Ik zit in de bus van mijn twee vriendinnen, ik was er namelijk mijn kaasschaaf vergeten... En aangezien Jeroen en ik graag kaas eten, was het een kleine moeite om hem even op te halen. Het is zo'n 16.30 uur, het begint dus al donker te worden. Ik luister naar een Amerikaanse podcast, The Moth. Hier vertellen mensen verhalen die zij zelf hebben mee gemaakt. Vaak gebonden aan een specifiek thema. Dit gaat meestal gepaard met een hoop sarcastische humor. Deze keer was dat niet zo. 

Een 'dood gewone' moeder van 3 kinderen(5, 7 en 11 jaar oud). Althans, dit was wat ik dacht. Zij vertelde dat ze in haar jeugd ontzettend beschermt werd door haar ouders maar dat haar vader later een drankprobleem kreeg(hier uiteindelijk ook aan is overleden) en nog nooit het gevoel van echte pijn had gevoeld. Ondanks haar ouders er alles aan deden om de fysieke pijn op afstand te houden. Dit was mentale pijn en dat was achteraf nog vele malen erger. Nou, waar ga ik heen? Houd nog heel even vol, ben er bijna. 

Vervolgens vertelde de jonge moeder over haar eigen kinderen. De manier waarop zij haar kinderen opvoedde was het tegenovergestelde, in ieder geval als we het over pijn hebben. Op de fysieke pijn(vallen etc.) focuste ze zich niet veel, maar dat mentale gedeelte kwam vaak aan bod. Ze was als de dood dat iets van speelgoed kapot zou gaan, want dan zou het kind verschrikkelijke pijn kunnen ervaren.

Na een huwelijk van 13 jaar ging het niet meer, ze besloten om te scheiden. En hier, hier wordt het extreem persoonlijk en pijnlijk voor mij. Ze vertelde dat haar man en zij de drie kinderen bij een riepen. Vertelde daar dat ze zouden gaan scheiden. De jonge moeder vertelde hoe ieder kind op zijn of haar eigen manier reageerde. De oudste zoon van de twee stortte neer in tranen(hier begonnen mijn eigen ogen ook een beetje te prikkelen). De jongste van 5 zette het meest harde, ruwe en pijnlijke gehuil en geschreeuw op. Vanaf hier stroomde er daadwerkelijk een traan over mijn wang. De enige dochter(7 jaar oud) die zij hadden liep naar haar kamertje en is daar in bed gaan liggen en heeft daar uren lang gehuild. Dit raakte me echt enorm. De moeder zag na een aantal dagen dat ze haar kinderen had moeten leren met pijn om te gaan, en het niet weg zou moeten nemen.

Hoe alles bij elkaar komt op dit moment.
Afgelopen zaterdag kreeg ik een foto doorgestuurd van een vriendin van me. Wij zaten samen op de basisschool, zij zat een klas hoger. Het was haar oude vriendenboekje waar ik in groep 6 ingeschreven had. Ik heb me kapot gelachen. Zo stond er: "Ik gruwel van: Spruitjes en jongens". Hahaha! In zo'n vriendenboekje staat meestal ook nog wat mijn grootste droom was. Normaal gesproken schreef ik daar: "Mama en juf worden" of een droom/wens die heel gevoelig ligt bij mij, "Dat mama en papa weer samen zijn".(Ik zit overigens weer lekker te huilen bij het schrijven van dit stukje haha). Dit keer was het iets anders, sowieso heeft het hier niet heel veel mee te maken, maar goed. Bij de vraag: "Wat is je grootste wens: Ik wil later slank en mooi zijn". Ik heb me nog nooit zo verbaasd en me slecht gevoeld over een uitspraak die ik deed. Ik zat in groep 6, waarschijnlijk was ik 8/9 jaar oud. Ongeloofelijk.

Oke, nog even terug komend op de vorige alinea. Ik blijf 11 jaar na dato toch nog redelijk emotioneel als ik hieraan denk. In de brieven die mama voor me geschreven had, zat een bepaalde brief. Het was de brief 'na week 2'. De titel luidde: "I am proud of you because". Hier en daar wat foto's van oma geplakt, had dus al meteen een brok in mijn keel. En toen kwam de allerlaatste zin: "Dat je zo leuk ben 'opgedroogd' ondanks dat papa en mama niet meer samen zijn(terwijl dit je grootste wens is)." Net als ik nu doe, was ik toen ook aan het huilen... 

Waarom ik dit vertel weet ik niet helemaal, ik moet het gewoon even kwijt. Ik merk alleen dat ik het nog 100 keer moeilijker vind om dit in 'real life' te bespreken. Met schrijven heb ik dat probleem niet. Ik denk dat hoe ouder ik ook word, ik dit altijd met me mee zal dragen.

Mama en papa, ik weet dat jullie dit lezen. Ik denk niet dat jullie hier ook maar iets aan hadden kunnen veranderen. Ik houd zielsveel van jullie!!!❤😘