Nummero vijf: Een pijnlijk incident dat ik zelf veroorzaakte.

21 november 2018, Birkirkara

Heb je ooit gehoord van een zenuw die klem zit? Nee? Dan ben/was je niet de enige. Tot twee dagen geleden had ik geen idee hoe dat voelde en al helemaal niet waar dat door zou kunnen komen. Daar is dus verandering in gekomen, haha!

Dinsdag 20 november 2018

06:15: Mijn ogen openen zich langzaam en ben klaar wakker. Je zult misschien denk: "Oh mijn god, waarom ben jij zo vroeg wakker". Heel simpel, ik slaap hier vaak al om 21:00 uur. Dan heb je na zo'n 9 uur slaap best wel genoeg. In ieder geval ik wel. Sorry, ik dwaal af.

06:45: De tijd dat mijn wekker zou af gaan nadert en dus spring ik onder de douche. Op een of andere vage manier is het altijd zo dat ik om precies 06:59 uur terug in mijn kamer ben. Hierdoor maak ik niemand wakker met mijn wekker. 

07:00: Ik duik vrolijk en klaarwakker mijn bedje weer in. Ik grijp mijn make-up tasje van de grond en doe wat aan mijn hoofd(als ik überhaupt make-up op doe). Ik vind het heerlijk, me opmaken in bed. Zo blijf ik nog even warm en comfortabel.

07:15: Ik kleed me aan en borstel mijn haar. 

Je denkt waarschijnlijk: "Daan(of Daní) waar gaat dit in godsnaam heen?". Dat zal ik je nu vertellen.

07:25: Zoals ik wel vaker doe wil ik mijn nek even snel kraken. Zo knak ik ook mijn vingers, rug en enkels. Ja ja, ik weet het, heel slecht. Het is alleen echt automatische geworden. Maar goed, ik kraak mijn nek aan de rechter kant, en vervolgens aan de linkerkant. En daar, dames en heren, ging het mis. Ik draai mijn hoofd weer terug in een rechte positie en voel meteen, hier gaat iets niet helemaal zoals het hoort. Naar rechts kijken ging prima, zoals gewoonlijk. Links, was dit keer een ander verhaal. Laat ik het zo zeggen dat ik mijn ogen naar links kon bewegen, het kleine stukje dat mijn hoofd daardoor mee bewoog was vreselijk pijnlijk. Naar boven kijken was geen optie, net zoals naar links of beneden. Als ik aan het praten was en ik bewoog mijn hoofd per ongeluk de verkeerde kant op hoorde je ineens erg snel: "Ah k**, oh sorry". Dit ging bijna automatisch.

Ondertussen kwam ik er al vrij snel achter dat het een zenuw was die klem zat in mijn nek. Ik kon geen staart in mijn haar doen, of iets pakken van een hoge plank. Alles deed zeer.  Ik wilde gewoon naar mijn stage, dus stond vrij scheef te wachten op de bus en liep vrij scheef van de bushalte naar school. Eenmaal daar werd ik snel ontzettend duizelig en kreeg ik knallende koppijn. Dit heeft denk ik te maken met het feit dat het om een zenuw ging die achter mijn oor en in mijn nek liep... Nogmaals dit denk ik, geen idee wat het anders zou kunnen zijn. 

Rond een uur of 10 zag mijn stagebegeleidster me worstelen met de hoofdpijn en merkte dat ik niet helemaal in orde was. Ze heeft me naar huis gestuurd zodat ik even kon rusten en kon kijken wat ik aan mijn nek kon doen, haha. Ik naar huis, in een apotheek een f***ing hete tijgerbalsem gekocht, of in het Engels 'Deep heat cream'. Geloof me dit was echt iets heel anders dan tijgerbalsem. Ik dacht in een 'split-second' echt dat mijn nek in de fik stond. Na een hoop onprofessioneel geduw en 'gemaseer' door mezelf(met mijn knokkels) en een aantal keer mijn nek in de fik te hebben gezet met die bloedhete crème, kan ik je met trots vertellen dat ik weer een hoop kan en overal in principe weer heen kan kijken haha.

Morgen gaan we met de kids een soort van buitenschools tripje doen. We gaan naar een kasteel/paleis. Ben benieuwd, de foto's of video's volgen. Ontzettend veel zin in!!! 

Ik heb echt zin om weer richting het fijne, gezellige en vertrouwde Eindhoven te gaan. Stiekem wil ik alleen nog niet denken aan het afscheid nemen van mijn kids hier, dat gaat me nu al niet in de koude kleren zitten... 

Ik had heel heel heel veel zin om weer wat te schrijven, so here you have it!

Heel veel knuffels en liefs vanuit het nog redelijk warme Malta!!! 
Het was hier vandaag heerlijk 22 graden met alleen maar zon😍, mij hoor je niet klagen!