Numero dos: De eerste week

Birkirkara, zondag 30 september 2018

Laat ik even beginnen met het feit dat ik me net pas besef dat ik over precies een maand jarig ben. Ik word dan 18, maar of ik dit nou zo groot ga vieren weet ik niet. Ik zit hier immers maar alleen, of ja sinds vrijdag niet helemaal meer, dit zal ik zo uitleggen. Gelukkig komt mijn liefste mama met mijn verjaardag hier heen en heb ik hier op Malta 2 vriendinnen van school zitten. 

Oké, over naar de orde van de dag. De eerste week was er een met dalen en pieken. Het vliegtuig landde, het eerste wat ik deed was mama, papa en de jongens(mijn broertjes van 14 en 16) op de hoogte stellen dat ik veilig was aangekomen. Ik pakte de taxi naar mijn appartement, overigens voelde het nog niet echt alsof ik hier 3 maanden zou blijven. Dit duurde niet heel lang. De avond brak aan, het werd donker en ik zat daar, in mijn eentje op mijn bed. Op het moment dat ik uit mijn slaapkamerraam hing om naar het uitzicht te kijken kickte het ineens in. Ik plofte op mijn bed en begon schaamteloos, te huilen. 
Mama had een boekje in mijn koffer gestopt(zonder dat ik het wist). Ik heb ooit voor mama haar verjaardag een boekje met "Letters to my mother"  gegeven. Dat zijn zo'n 15/20 lege brieven, en daar kun je dan een hoop in opschrijven. Je plakt de brief dicht en kunt er vervolgens op schrijven wanneer iemand die dan mag open maken. Nu had ze dus zo'n zelfde boekje maar dan natuurlijk "Letters to my daughter" geschreven. Super lief, ik mag elke week 1 brief open maken, ook er zat 1 specifieke brief tussen: 'voor als je je rot voelt:('. Dus de eerste avond maakte ik die brief open en ja hoor, dat schaamteloos huilen werd meer kei hard janken. Top haha. 

De tweede dag brak aan en ik voelde me al een stuk beter, thank god! Dat gevoel wat ik de dag ervoor had was echt niet fijn. Ik ben op mijn gemakje boodschappen gaan doen, er is hier gewoon een Lidl dus daar was ik blij mee. Mijn appartement staat op een heuvel en de eerste keer dat ik naar boven liep was met een zware boodschappentas. Ik dacht dat ik dood ging hahaha. Nu een week later kan ik zeggen dat dit veel beter te doen is, even wennen dus. Mijn bed was die dag mijn favo plekkie, heb er vrijwel de hele dag in gelegen. Ik zou eigenlijk nog naar die 2 vriendinnen gaan, zij wonen zo'n 30 minuten met de bus van mij weg. Dus ik stap in de bus, het was donker, ik kon dus niet zien waar we heen gingen. Stopt de bus, iedereen stapt uit incl. de buschauffeur. Dus ik keek al gek, zegt die buschauffeur: Last stop. Nou, ik dacht dat ik gek werd. Bleek ik dus de andere kant op zijn gegaan. Dat hebben we dus even verplaatst naar maandag.

Maandag brak aan, mijn eerste dag stage. Ik had er ontzettend veel zin in en pakte de bus keurig op tijd. Mijn stage ligt een beetje in een afgelegen stukje, dus moest nog eindje lopen. Ik kwam daar aan en ,wow deze school is groot, was mijn eerste gedachten. De directeur bracht me naar mijn stage klas. Ik stond in de deur opening en alle kinderen waren direct enthousiast. De directeur vertelde wie ik was en hoe ik heette. Ik moest erg lachen, ineens zeiden de kinderen in koor: 'Goodmorning miss Dani. Ik werd er erg gelukkig van om te zien dat de kids het leuk vonden dat ik er was. Althans dat dacht ik, later kwam ik erachter dat de kinderen iedereen moeten begroeten die binnen komen. Jammer maar oké🤣. 
Ik ben een stagiaire in groep 7 daar, dus de kinderen zijn zo'n 10 á 11 jaar. Vind ik persoonlijk een hele leuke doelgroep. Deze groep 7 heeft 2 leraren, een man en een vrouw. Die man is er vooral voor een jongen die extreme autisme heeft, hij is heel aardig en kwam meteen een praatje met me maken. De vrouw was aardig, maar de rest van de dag zag ze me niet echt staan. Als ik haar vroeg wat ik kon doen, keek ze me aan, lachte en draaide weer om. Strange... Een pluspunt vind ik dat ze hier om 14:25 uit zijn en dat alle leraren dan ook al naar huis gaan. Korte dagjes dus. Op dinsdag was dit hetzelfde, dus ga er geen hele alinea aan wijden.

Op maandag avond pakte ik gelukkig wel de goede bus naar Loes en Jill. Daar at ik mee, gezwommen in de zee(dat was echt heerlijk) en nog iets gedronken op het terrasje daar. Een hele fijne avond. 

Woensdag t/m vrijdag was ik ziek thuis. Ik voelde me niet lekker en voelde me helemaal niet fijn op stage. 1+1 is 2 en dus heb ik de dagen thuis en in Sliema(waar een winkelcentrum zit) gespendeerd. Echt niet goed, maar wel fijn. Na goed met mama en papa te hebben gesproken heb ik ook besloten om dinsdag met de directeur te gaan praten, ik wil weten wat ik er kan doen namelijk. Maandag kijk ik nog even of er iets veranderd is, dat betwijfel ik alleen. Dus, we'll see.

Gister, zaterdag, Ben ik voor de 3e keer richting Jill en Loes gegaan(op donderdag was ik er ook even in de avond). Bij een restaurantje aan zee hebben wij heerlijk gegeten, pizza Margaritha en een wit wijntje, dat was echt heel gezellig. Ben heel blij dat zij hier zijn, als we zo met z'n 3e zijn merk ik dat ik echt lekker in mijn vel zit en veel lach. Zij hebben er, gelukkig, hetzelfde gevoel over. 

Ik ben van plan om aankomende week weer te gaan filmen/vloggen. Ik moet wel echt even over het idee heen dat dat super awkward is op straat, maar goed. Weer iets om te overwinnen:). 

Leuk dat je dit gelezen hebt en heel veel liefs van mij!❤